آخر راه امدن با روزگار گره کوریه که بخت من
که تموم اتفاقای بدش شاهد زندگی سخت من
شاید این زخمی که از تو خوردم و از حرارتش زبونه می کشم
یا تموم بی کسی هام و همش فقط از دست زمونه می کشم
بگو بازم هموا داری و مثل همه من و تنها نمی زاری و
بگو هستی تا نترسونتم ظلمت این شب تکراریا
بگو هستی و روی ماهت و امشب پشت ابرها پنهون نمیشه
آسمون بخت تیره من ابری نمی مونه همیشه
بازم هوا مو داری و مثل همه تنهام نمی زاری
بگو هستی تا نترسونتم ظلمت این شب تکراریا
بگو هستی و روی ماهت و امشبم پشت ابرا پنهون نمیشه
آسمون بخت تیره من ابری نمی مونه همیشه
من که پشتم به خودت گرمه و باز هر چی این راه و میام نمی رسم
نکنه دستم و ول کردی برم که به هر چی که می خوام نمی رسم
شایدم من اشتباهی امدم که در بسته و وا نمی کنی
من به این سادگی دل نمی کنم از تو که منو رها نمی کنی
بگو بازم هموا داری و مثل همه من و تنها نمی زاری و
بگو هستی تا نترسونتم ظلمت این شب تکراریا
بگو هستی و روی ماهت و امشب پشت ابرها پنهون نمیشه
آسمون بخت تیره من ابری نمی مونه همیشه
بازم هوا مو داری و مثل همه تنهام نمی زاری
بگو هستی تا نترسونتم ظلمت این شب تکراریا
بگو هستی و روی ماهت و امشبم پشت ابرا پنهون نمیشه
آسمون بخت تیره من ابری نمی مونه همیشه